Ein gepolsterter Stuhl leuchtet rot auf den Brettern. Daniele Frison ist Dokumentarfilmer. Die Gruppe besteht im Kern aus 20 Aktivisten. Bescheiden bezeichnet er sich als Hausmeister des Festival impossibile das nun ,possibile' geworden ist. Wenn es verkauft wird, kann es trotzdem vernichtet werden. Einem Brand zum Opfer fallen?
Theater sind heilig,' sagt er. Aus dem Ospedale soll einmal eine Cittadella internazionale della cultura e della salute entstehen. Sie liegen in der Auslage an der Frezzeria. Dort wohnt er und pendelt. Ich setze eine Maske auf, belebe die Augenausschnitte mit meinem Blick und schau mir fremd vertraut aus dem Spiegel entgegen. Tannin findet sich in Pflanzen und Rinden. Carlos Arbeitsweise ist dem Lustprinzip gewidmet und nicht dem Lebenstempo der Kitschindustrie unterworfen.
Dann erzeugt Assoziation Lust aufs Weitermachen. Er arbeitet jeden Tag. Viele Osterien und alte Leute spielten Karten darin. Der kleine Laden bleibt sein Reich. Welche Maske passt zu mir? Sie tapezierte sie mit rohem Kalbfleisch und fixierte die Masse mit der Maske auf dem Gesicht. Wie kommt Carlo zu den Inspirationen? Wenn jemand lacht, aber traurig ist, dann zeigt sich der Bruch in der Halbmaske. Das ist nichts Neues,' sagt Carlo. Bis zur Zona Militare drang ich vor. Die Zona Militare ist abgeriegelt. Eine Obdachlose kramt darin herum.
Sie hat einen Buckel. Katzen sitzen im gurrenden Meer und starren mich an. Die Vaporetti sind zu langsam. Schwarzgeld wird eingestreift, was zu vermuten ist. Einwohner wie Touristen sind gezwungen den Vaporetto zu nehmen, weil es kein ,reales', also gut funktionierendes Taxi-System gibt. Neue Verkehrskonzepte werden durch Interessen der Lobbyisten blockiert. Jahrhundert und nicht ,' sagt Lorenzo. Radierung, Stich und Lithografie.
Hefte sind in einer Mappe gebunden, wo die Briefe stecken. Casanova schrieb an Andrea Querini zwei Briefe. Die Schrift ist im ausgeglichenen Tempo mit unverbundenen Buchstaben stark aufgesetzt, teigiger und feiner Strich wechseln sich ab. Die i-Punkte hoch gesetzt. Die Anfangsbuchstaben sind fast bei jedem Nomen stark betont. Ich sitze in einer Kammer und die Briefe aus dem Jahre knistern nicht, sie klirren zwischen den Fingern.
Der Frevler klaute die Unterschrift des notorischen Frauenhelden, riss sie aus dem Papier, und nun klafft das Loch an der Unterkante des Bogens. Der Barbar hatte nicht einmal ein scharfes Auge bei seiner Untat. Die Schrift ist kastriert sozusagen. Der zweite Brief ist unversehrt, die Signatur klein, bescheiden fast. Wie lange wird das Wetter halten? Wir sind die einzigen Radfahrer mitten unter der Woche. Und das Haus nebenan ist nur einen Spottpreis wert?
Das Haus dort, siehst du es, das da hinten am Meer steht? Das Haus verdient er sich mit einem Ruder? Und wieso ist ihm erlaubt so knapp am Wasser zu bauen, das ist in Italien gesetzlich verboten. Der Wirt setzt sich zu uns. Seine Frau ist aus Osteuropa. Dann bring ich Giacomo zum Zattere. I palazzi furono costruiti con mattoni cavi e argilla: Vicino a Rialto, nella piazza dedicata a Carlo Goldoni, dalle vetrine della Farmacia Morelli ammiccano le cifre rosse di un contatore.
Dal se ne sono andati Il caro Giacomo, un amico di Vienna, mi ha consigliato un libro sulle forze curative dei muschi che crescono nelle crepe delle mura a Palazzo Ducale. Al mio passo i sei sestieri sono percorribili in breve tempo.
- The Crazy Ole Bird Lady.
- Translated Martin Travers.
- People Love You: The Real Secret to Delivering Legendary Customer Experiences.
- Casting Shadows Everywhere.
- Greatest Shotguns of All Time: Top 100!
- Mehr zum Film: Friesland: Der Blaue Jan!
Dopo pochi giorni di passeggiate diventa riconoscibile il mio schema di comportamento: A Venezia ogni visitatore trova quel che fa per lui. Il sole batte tutto il giorno sulle Zattere. Avida, aspetto le mostruose navi da crociera, che passando deformano fino al grottesco le dimensioni di Venezia.
Venezia, un tempo ricca grazie alle spezie e al commercio degli schiavi, dice Lorenzo, per troppo tempo ha puntato solo sul turismo. Si chiacchiera in piedi. Le panchine sono rare a Venezia. I tavoli e le sedie di fronte alle pasticcerie sono a uso e consumo dei turisti, gli italiani per la loro pausa scelgono il banco del bar. Dietro al bancone sono appesi al guardaroba i paramenti festivi splendidamente ricamati dei preti, preziosi costumi che sembrano adornati per attori pronti a entrare in scena.
I vicoli sono costellati di negozi di biancheria intima. A San Marco, tra i turisti di tutto il mondo si mescolano venditori ambulanti di origine africana e asiatica che offrono le loro borse sul mercato nero, ormai da tempo capitalizzato. Dove avranno un tetto sulla testa, gli ambulanti? I giovani immersi nel flusso dei turisti sono cinesi o giapponesi. Tutti i turisti sono uguali. Ma esiste la categoria dei perfetti idioti, mimetizzati da cittadini veneziani, esperti del luogo, residenti, come se conoscessero Venezia, come se fossero Venezia. Ignorano che proprio i turisti fanno parte di Venezia.
I veneziani al loro ciao aggiungono sempre il nome della persona che salutano. Non degna di uno sguardo gli altri turisti, li sorpassa con passo sicuro. Gira a sinistra, gira a destra, quasi con una furia cieca, e poi, ecco, si ferma: Dovrebbe riconoscere, ormai, che ci fa la figura del turista.
A fare dietrofront si sentirebbe forse preso per il culo e deriso dal vicolo? Dalla coscienza che presto partiremo, che i nostri giorni sono contati? I turisti sono visitatori paganti, non ospiti: Il turista non produce sviluppo sostenibile. I venditori, esperti e abili, colgono ogni occhiata interessata: Il mio stupore per la bellezza di Venezia include anche simpatia per i turisti, nonostante io a volte provi una gioia maligna al vedere finti abitanti di Venezia cadere in trappola e lasciarsi irretire dal consumismo.
Dopo qualche giorno mi pare di sentire ondeggiare anche la terraferma, come se le fondamenta cristalline si lasciassero cullare dalle onde. I vaporetti speronano le zattere dei moli dove attraccano. Produce scarpe su misura, insegna la sua arte ad apprendisti.
Da tredici anni abita a San Polo e ha trovato una nicchia con il suo negozio situato al piano terra del laboratorio. Chi vive a Venezia, dovrebbe abitare ai piani alti. I morbidi colori rossi delle case circostanti sono caldi solo per gli occhi. Chiedo a Gabriella se conosca solo gente venuta da fuori o anche veneziani veri. Ma certo, questo qui, dice lei - e mi mostra il figlio di tre mesi. Il vaporetto strapieno di turisti, la strada a piedi esclusa a priori: Gli infermieri vengono a prendere Gabriella con un carretto. Alla stazione presso il mercato del pesce li aspetta il motoscafo. Qui, per la prima volta, la scrivo per lui.
Nel quartiere la comunicazione funziona come in un villaggio, ma senza che si percepisca un senso di soffocamento, dice Gabriella. Gli edifici circostanti il Campiello Albrizzi appartengono a un barone. Il maggiordomo del nobile ha anche lui figli che frequentano il nido privato. E se la situazione per Giacomo dovesse cambiare? Giovanni e Paolo ha una pavimentazione realizzata in pietra tricolore. Fanno ombra alberi di alloro.
Il gatto sparisce uscendo da una porta di vetro aperta, dietro a container pieni di biancheria sporca. Il cortile ha proporzioni equilibrate. Lo stato italiano soffre per la corruzione del suo imperscrutabile apparato burocratico. I visitatori camminano sui pavimenti di pietra sotto alle volte a crociera, escono dal corridoio per il reparto di pediatria.
Sulle fondamenta del cortile interno cresce un prato: Filo spinato sui cornicioni. Pazienti, visitatori e personale si mettono in fila alla cassa, per poi presentare lo scontrino al banco dove attendono di essere serviti. La macchina delle pulizie rotola sul parquet di piastrelle. I fili bianchi si attorcigliano dentro al colletto della camicia, nelle orecchie gli auricolari. La biondina dalla gonna verde torna indietro, suona il campanello, entra.
Il tipo dalla faccia schiacciata mi propone un piatto di pasta con gamberoni in salsa al curry. Siccome gli dico di NO, mi prende sul serio. Mentre aspetto di mangiare, una vecchina mi grida qualcosa. Mi sta scambiando con qualcun altro. La badante prosegue spingendo la carrozzina. A questo genere di servizi si tributa troppo poco riconoscimento.
Che qualcuno si occupi del prossimo sembra cosa ovvia, da non remunerare. Come uscire da questo circolo vizioso? Meglio fare una brutta fine che farsi sfruttare? Bar, piccoli negozi, macellai, barconi carichi di verdura fiancheggiano la strada che sfocia in un canale. I cappuccini hanno una schiuma densissima, sono opulenti come praline. Io ripeto il mio mantra: Mi annoto un invito alla dimostrazione dei pesci piccoli contro i giganti del mare.
Improvvisamente mi acceca una scintilla di luce. Al primo piano, di fronte, si aprono le lamelle delle imposte in legno. Risuona un colpo di tosse. E che sia anziano? La tosse, la gola invecchiata, barba ispida, vestaglia, seduto al suo posto veneziano di osservazione. Come si troveranno i cinesi in mezzo ai veneziani?
Hanno rilevato tutti i negozi di pelletteria. Saranno state oneste le condizioni di acquisto? I prodotti in pelle di provenienza italiana vengono appositamente contrassegnati come tali. Alla fine ho chiesto al negozio: Per via di una scommessa persa ora vende moda prodotta in carcere. La scuola di sartoria permette di passare il tempo in modo sensato, di risocializzarsi, magari, per le ergastolane, di avere un futuro: Con le erbe e i fiori, invece, le carcerate producono sapone.
Vari alberghi si pregiano di sostenere questa iniziativa e mettono le saponette nei bagni delle loro camere. Alle Fondamenta delle Convertite soffia il vento. Tavoli e panchine portano i segni del cattivo tempo. Dietro, siedono le sarte. Ad ogni modo, per un prezzo salato si possono avere mantelli di broccato dorato. Le stoffe Fortuny sono pezzi da collezionisti, mantengono una consistenza fluida perfino se tese nel telaio.
Gabriella aveva organizzato un progetto simile, faceva produrre nel carcere maschile scarpe per bambini. Ma gli uomini trascorrono a Venezia solo il periodo di carcerazione preventiva, la vera pena la scontano altrove: La sua fuga fu pianificata, le guardie si lasciarono corrompere. La fuga attraverso il soffitto di piombo? Pura finzione, una messa in scena letteraria. Qualcuno ha rotto i vetri alle finestre dei padiglioni recintati, forzato le porte, dei vandali hanno sventrato e distrutto apparecchiature mediche, arredamento e attrezzi.
Anche i letti vuoti sono schierati come soldati alla parata, nella sala invasa dal sole. La vista sul mare porta nelle sale un cenno di leggerezza, dalle porte e dalle finestre aperte luccica un chiarore. Mi ritrovo davanti a un portone chiuso. Erbacce invadenti, stanghe di metallo, vetri, finestre sventrate, vecchi computer si decompongono sul viottolo asfaltato tra i padiglioni. Sulla via, un cartello indica la strada tra le erbacce. Vado a finire in un cortile. In mezzo sedie a rotelle, telai di letti, sostegni per docce, supporti per flebo si stratificano a formare una scultura.
Poi, alla finestra, appare il capo di un uomo chinato sul monitor della sua telecamera. Un teatro fatto per mantenere in equilibrio corpo e spirito dei pazienti. Almeno, si presume che sia di Cherubini. Il portale, sul palcoscenico sopraelevato, riluce al sole. Una sedia imbottita splende rossa sulle tavole di legno. La platea offre posto a sedere per almeno trecento persone, la balconata ospita tecnica e luce. Documenta quanto accade intorno a questa iniziativa volta a salvare il bene pubblico: Daniele mi guida attraverso le sale dei piani superiori, dove sono esposte delle installazioni.
Nella stanzetta dove un tempo si sviluppavano le radiografie, ora le pareti e le finestre sono tappezzate di immagini di ossa, articolazioni e organi. Carlo ribadisce il suo impegno per una nuova Venezia. Per dimostrarmi scherzosamente la sua forza, fa il muscolo con il bicipite. Pare che il teatro sia sotto tutela monumentale, ma sai chi se ne importa. Non potrebbe per esempio finire vittima di un incendio? In tal caso sarebbe facile costruirvi degli appartamenti. Improvvisamente il suo sguardo si fa aspro e tagliente. Si avvicina un ragazzo in bicicletta.
I teatri sono sacri, dice. Qui non provano la sollevazione, la vivono. Il volto serve a osservare e sondare atmosfere, sentimenti, che lui poi trasforma in espressione statica. Le maschere di pelle, parziali o intere, sono dipinte, tinte o semplicemente lasciate al naturale. Sono esposte in vetrina alla Frezzeria. Ogni angolo trabocca di carta, pelle, attrezzi, modelli. Le sue opere sono apprezzate da attori e collezionisti, che vengono a Venezia per incontrarlo. Lui stesso, dice, non va mai da nessuna parte.
Al massimo a Marghera. Le maschere sono fabbricate in pelle vacchetta. Il turismo di massa ha fatto di San Marco un bar-gelateria. Il piccolo negozio resta il suo regno. Ne scelgo una intera, con bocca e mento. La tappezzava di carne cruda di manzo e la usava per fissare quella massa sul viso.
Come gli vengono le ispirazioni? Carlo risponde che le idee per le varie espressioni nascono spontaneamente, spesso ci si arriva partendo dal contrasto con se stessi. Nulla di nuovo, dice Carlo. Mi sono avventurata fino alla Zona Militare. Una senzatetto vi rovista dentro. Fa mucchi di carta. Piccioni becchettano pane e resti di cibo dal cassonetto. In mezzo al mare tubante siedono gatti che mi osservano. Prima ancora che io riesca a scattare una foto, la senzatetto mi scopre e mi scaccia con le sue grida.
Quando il vento attraversa la Marina , gli alberi degli yacht risuonano come legni armonici. Sta cucinando per me. I filetti di pomodoro sono tagliati sottili: I vaporetti sono troppo lenti. I prezzi sono ridicolmente alti, pagabili solo da gruppi di turisti. Nonostante possano usare tutti i posti di servizio, parcheggi, porti, posti di magazzinaggio, zone interdette al traffico, i gestori dei taxi pagano solo tasse minime. La legge favorisce questa situazione. Per questo i battelli sono sempre strapieni e, per gli abitanti, insostenibili.
Gli interessi delle varie lobby bloccano nuovi progetti per i trasporti pubblici. Siamo nel XXI secolo e non nel , dice Lorenzo. La Scuola Internazionale di Grafica di Lorenzo ospita studenti provenienti da ogni parte del mondo. Lavorano a Venezia su Venezia, fanno funzionare le presse, imparano le tecniche: Ma la situazione dei residenti deve essere adeguata alle condizioni dei nostri tempi. Il progresso non distruggerebbe il mito della Venezia romantica, ma potrebbe eliminarne, a vantaggio dei suoi veri abitanti, la dimensione kitsch.
In tutte le sale di lettura della Querini Stampalia il parquet scricchiola sotto i piedi. In una cartella sono raccolti quaderni che a loro volta contengono le lettere. Due sono le missive scritte da Casanova ad Andrea Querini. Gli archi sono aperti; le lettere, di forma tonda e magra, a tratti si uniscono in ghirlande. I puntini sono alti sopra le i. In quasi tutti i sostantivi, le lettere iniziali sono molto accentuate. Siedo in una stanzetta e le missive del non frusciano, tintinnano tra le dita.
Vergogna a quel barbaro che ha danneggiato una delle lettere di Casanova a Querini! Sulla carta si vedono ancora i tratti terminali delle slanciate iniziali del nome di Giacomo Casanova: Nella formula introduttiva Casanova mette in scena con un appellativo insigne il destinatario Querini; lascia spazio e distanza, prima di iniziare a formulare le sue scuse per il fatto di non disporre di sufficienti informazioni.
Inosservata, oso accarezzare la carta. Querini era ambasciatore a Parigi, un uomo potente, e Casanova, pare, una spia. Continua scrivendo del Papa, di nepotismo, debiti, per poi firmarsi con trasporto e ammirata devozione. Continuo le mie ricerche in compagnia di un Giacomo contemporaneo, e il cielo si copre. Nel bel mezzo della settimana, siamo gli unici in giro in bicicletta.
Le villette unifamiliari sulla nostra destra, campi, giardini e poi, proprio di fronte a noi, verso il mare, colpisce la nostra attenzione un edificio a tre piani simile a un torrione. I venditori di cibo per piccioni sono diventati ricchi sfondati e naturalmente non hanno mai pagato le tasse. Non sopporta le zanzare: Passiamo San Michele, il traghettatore di bronzo, la barca per il regno dei morti, fino a raggiungere le Fondamenta Nuove.
Passeggiamo indolenti attraverso Cannaregio, visitiamo il Ghetto , San Polo, negozi di souvenir. Poi accompagno Giacomo alle Zattere.
Alessandra Carboni Riehn nasce a Pavia, Italia, nel Nel conclude con la laurea a pieni voti gli studi di Lettere Classiche orientamento storico-artistico e archeologico. De stad zwelgt in de magie van de liefde. De fundamenten rusten op palen. Ze steken in het slib, worden omspoeld door zeewater, het zout vormt kristallen en overwoekert de waardeloze boomstammen van het kaalgeslagen karst, drukt de blok samen tot een fonkelende schat.
La Serenissima ligt op deze schittering en haar silhouet lijkt boven het water te zweven. De palazzi zijn opgetrokken uit holle steen en leem, men maakte maar weinig gebruik van marmer, dat zoals bekend een te zwaar gesteente is, men vond marmorino uit, vervaardigde nepmarmer, bereidde gekleurde pleister, dat alles ter wille van de lichtheid. En toch zinkt de stad elk jaar een paar millimeter dieper weg. De waterwegen waren voor paarden te diep, de lagune voor schepen te ondiep.
In deze beschutting bloeide de handelsmetropool op. Roofpartijen en geweld bereikten haar niettemin, maar eenmaal ontwikkeld zelfbewustzijn buigt niet makkelijk. Niet onder de Habsburgers en niet onder Napoleon. In de buurt van de Rialto, op het plein van Carlo Goldoni, lichten rode cijfers op in de etalage van Farmacia Morelli.
Ze geven het huidige aantal inwoners weer, dat op 8 september tot Sinds hebben De charmante Giacomo, een vriend uit Wenen, raadde me een boek aan over de medicinale krachten van de mossen in de voegen van de muren van het Dogenpaleis. Wat maakt de stad dan zo ondraaglijk? Hij denkt na over de beweegredenen van de stadsverlaters. Ik bevind me in de buik van de nobele vis. Aan mijn tempo kan je de zes sestieri in een mum van tijd lopend ontdekken. In mijn dagelijkse wandelingen tekent zich al snel een vast patroon af.
Alsof ik steeds weer in dezelfde richting wordt getrokken, beland ik in dezelfde steegjes, raak ik de weg kwijt op paden die ik zelf heb platgetreden. Het schrijven is mijn draad van Ariadne, het gidst me. De stad is vertrouwd, maar ik had me er nog nooit zo thuis gevoeld als nu. Wandelen, stilhouden, het silhouet van Giudecca inademen, het als een mantra prevelen dat het onvoorstelbaar goed is hier te zijn. Tegelijk richt ik mijn blik op de Redentore, de Pestkerk. De woorden sijpelen langs de amygdala mijn hersenen in, laten me opgaan in het betoverende decor.
De zon brandt de hele dag lang op de Zattere. Ze doen de naden van de stad openbarsten, nee, ze rijten ze open, slagschepen van gebalde grootheidswaanzin, summum van misplaatstheid; juist daarom fascinerend. Hun buiken bieden plaats aan duizenden passagiers die, eenmaal uitgespuwd, op het centrum afstormen. De promenade van de Riva degli Schiavoni zit ter hoogte van de Brug der Zuchten potdicht, een geboortetrauma wordt gewekt, moet doorwaad.
Vandaag blijft het geld niet in de stad, omdat de investeerders het met zich meenemen. Alleen mensen die hier werken, wonen, belastingen betalen, kunnen zorgen voor duurzaamheid. Als de autochtonen wegtrekken, klopt er iets niet. Kinderen, oude mensen, moeders, vaders, voorbijgangers. Een praatje maken, doet men hier staand. Toeristen bezetten de tafels en stoelen voor de pasticcerie, Italianen nemen hun pauze aan de bar.
De openstaande zijpoort van de San Francesco della Vigna-kerk biedt een blik op de ingang van de sacristie. In de steegjes vind je her en der lingeriewinkels. Zelden, heel zelden, ontmoet ik gesluierde vrouwen in chador. Waar hebben de straatventers hun dak boven het hoofd? Tussen de Calle dei Albanesi en de Calle delle Rasse, afgeleid van het Slavische woord voor huif, serveert de ober zelfs op het sluitingsuur nog vriendelijk een watertje. De gemiddelde leeftijd van de voorbijtrekkende toerist ligt boven de veertig.
De jongeren in de stroom komen uit China of Japan. Alle toeristen zijn hetzelfde. Soms gedragen ze zich goed en soms slecht. Toch is er ook de categorie van de volslagen idioten. De toerist blijft opgesloten in zijn anonimiteit. Hij gunt de andere toeristen geen blik waardig, snelt met zekere tred voorbij.
Slaat linksaf, rechtsaf, haast in blinde woede, en dan zit hij vast. Daar aan het eind loopt de straat namelijk dood.
Curiosity 'alla veneziana'
Hij zou nu moeten erkennen dat hij er als een toerist uitziet. Voelt hij zich voor de gek gehouden door de doodlopende straat of uitgelachen als hij rechtsomkeert maakt? Hij geeft nog niet toe dat hij als toerist ontmaskerd is. Hij doet alsof hij een adres zoekt, keert dan pas op zijn schreden terug en draait de hoek om. Waar komt de wil tot afgrenzing vandaan? Uit de wetenschap dat we weldra weer vertrekken, dat onze dagen geteld zijn? Toeristen zijn betalende bezoekers, geen gasten, ze komen, betalen en gaan. Het zijn handelspartners, in de transactie zit ook een voorschot op rechtschapenheid begrepen, die door de zakenpartner pas op het moment zelf wordt betoond.
Het afhankelijk zijn van vriendelijkheid is in tegenspraak met het contract tussen evenwaardige partners. De toerist zorgt niet voor duurzaamheid. De straatventers vangen elke blijk van interesse, ervaren en behendig prijzen ze hun zwarte waar aan, vaak herkennen ze de moedertaal al aan bewegingen en voorkomen.
Na een paar dagen meen ik op vaste bodem het schommelen te voelen, alsof de kristallen fundamenten met de golven meewiegen. De vaporetti rammen tegen de dobbers van de aanmeerpontons. De passagiers stellen zich wijdbeenser op, hun hoofden schommelen als boeien. Daar komt het Venetiaanse dagelijkse leven met toekomst tot bloei. Gabriella is bekend van tv-optredens en kunstprojecten, beroemd is ze voor haar handwerk.
Ze maakt schoenen op maat, leidt leergezellen op. Ze woont al dertien jaar in San Polo en heeft in de gelijkvloerse winkel van het atelier haar nest gevonden. Met de vervaardiging van vier paar schoenen per maand is de capaciteit van het bedrijf ten volle benut. Op de begane grond ruikt het altijd naar verrotting. De oude muren mogen dan wel mooi zijn, onder de afbladderende pleisterlaag huist schimmel. De donkerrode kleuren van de omliggende huizen zijn slechts voor het oog warm. Kent Gabriella behalve inwijkelingen ook echte Venetianen? De vaporetto afgeladen vol met toeristen, te voet is uitgesloten, je belt de ambulance.
Giovanni e Paolo-ziekenhuis in Castello wordt geconfronteerd met bezuinigingen, binnenkort zal enkel nog het ziekenhuis in Cannaregio overblijven, maar in juni was de kraamafdeling nog open. Verplegers halen Gabriella op met een kar. Ze leggen haar goed en hobbelen met haar over trappen, bruggen en loopplanken en door stegen. Langs de bars, waar bekenden zich komen moeien en gelukwensen toeroepen. Bij de halte aan de vismarkt ligt de motorboot te wachten. Twee uur later komt Giacomo ter wereld.
Hoe vaak zal hij het verhaal van de kar en de gelukwensen niet te horen krijgen? Hier is het voor het eerst voor hem neergeschreven. Achteraf bekeken, klinkt het verhaal vrolijk, in werkelijkheid moet het dramatisch geweest zijn. De vroedvrouw beschermde de aanstaande moeder in barensnood tegen te dichtbij komende kijklustigen. De bewoners van de Campiello Albrizzi zijn goed georganiseerd, voor de kinderen wordt gezorgd. In de buurt loopt de communicatie vlot, als in een dorp, zonder het gevoel van bekrompenheid te krijgen, vertelt Gabriella.
Misschien net omdat ze hier vreemd is en omdat haar schoenenatelier en haar bedrevenheid haar onafhankelijk maken. De gebouwen rond de Campiello Albrizzi zijn eigendom van een baron. Een van zijn zonen is architect, enkel en alleen om in te staan voor de renovatie van het familiebezit. De butler van de adellijke heeft zelf ook kinderen die in de kinderkribbe opgroeien.
En als het anders loopt voor Giacomo zal het ook goed zijn, meent Gabriella.
Loop je vrienden of buren tegen het lijf, dan ga je snel voor een espresso naar de bar. Het korte gesprek levert een grondiger gedachtewisseling op dan een wenk vanuit de auto. De vloer van de inkomhal van het Ospedale SS. Giovanni e Paolo is driekleurig betegeld. Het blokjespatroon suggereert niveauverschillen, alsof je over blokken klimt, alsof je een trap op of af gaat. Het ruimtelijke denken wekt de illusie van diepte. Ik beland in de gangen van het ziekenhuis, waar een vierkleurige gelukskat mijn pad kruist.
De binnenplaats van de psychiatrische afdeling is omgeven door een bogengaanderij. De kat verdwijnt door een openstaande glazen deur achter containers met vuil wasgoed. Op de balustrade zit een hagedis, duiven pikken in het gras. De verhoudingen van de binnenplaats zijn evenwichtig.
De verhoudingen van de gulden snede liggen aan de basis van de architectuur. Tijdens de Italiaanse renaissance werden de gulden proporties van de Griekse oudheid bestudeerd en werd de lengteverdeling die door zowat iedereen als harmonisch ervaren wordt, op de ruimteverhoudingen overgedragen. Corruptie verstoort de menselijke verhoudingen. De beurssnijders van toen zijn vervangen door de corrupte ambtenaren van nu. Van onder de kruisgewelven naderen bezoekers over de stenen tegelvloer, komen de gang naar de pediatrie uit. Met de lift kom je in de afdelingen waar het ziekenhuis pas echt ziekenhuis lijkt te worden: De airconditioning ruist, het is al september maar het is nog heet.
Op de funderingen van de binnenplaats rust een wei en hoe diep reiken de boomwortels? De katten lopen vrij rond. Prikkeldraad op de kroonlijsten. In de volgende vleugel ligt aan het einde van de gang het bootstation van de spoedafdeling. Halverwege lonkt de cafetaria met zijn eindeloos hoge zoldering uit zwartbruin hout. De espresso wordt in plastic bekertjes geserveerd. Achterin zitten twee vrouwelijke artsen in bloedrood beklede zitmeubels, stethoscoop en espressobeker op tafel. De schoonmaakkar rolt over de tegelvloer.
Het geluid van straatmuzikanten dringt tot binnen door. Wie naar de psychiatrische afdeling wil, moet aanbellen. De gelukskat ligt op de voet van een zuil in de zon. Een blondine met felrood geschminkte lippen en een groene minirok verlaat de afdeling. Op haar borst bungelt het tasje met de iPod die haar muziek afspeelt. De witte snoeren verstrengelen zich in de kraag van haar blouse. De stopjes zitten in haar oren. De vrouw wandelt rondjes op de binnenplaats, terwijl een Aziaat het ziekenhuis wordt binnengebracht op een draagstoel — of is het een draagberrie, of zelfs een zogeheten kar, een mengeling van een stoel en een kist waarvan de hoge rugleuning neergeklapt kan worden tot draagberrie, met wielen en handgrepen, en een zitting die ook als schop gebruikt kan worden, naargelang de plaats waar je het ding vastneemt?
De voeten van de man zitten in voetsteunen. De verpleger grijpt die vast als waren het handgrepen en trekt de kar de psychiatrie binnen. De groengerokte blondine komt terug, belt aan, wordt binnengelaten. Een goeie trattoria vinden, is tegelijk makkelijk en moeilijk. Overvolle restaurants zijn geen teken van kwaliteit. Het best van al ga je af op de kelners. Is er een menu? De man met het brede gezicht stelt me een bord noedels voor met garnalen en currysaus. Het is de duurste hap.
De kelner gedraagt zich vanaf nu als een redelijke zakenpartner en stelt Italiaanse gerechten voor. Terwijl ik op mijn eten wacht, roept een bejaarde vrouw me iets toe. Ze houdt me voor iemand anders. Haar huid is verschrompeld, zelfs daartegen beschermt de Venetiaanse vochtige lucht niet, gaat het door mijn hoofd. De bejaardenverzorgster duwt de rolstoel voort. Waar mag zij wel vandaan komen? De waardering voor deze diensten is gering. Medemenselijkheid wordt vanzelfsprekend gevonden en er wordt al helemaal niet voor betaald.
Hoe kun je uit deze vicieuze cirkel ontsnappen? Liever kopje onder gaan dan je laten uitbuiten? Langs de straat die uitmondt in een kanaal, vind je bars, winkeltjes, slagers en groentebootjes. Ik herhaal mijn mantra en prijs de huidige levenswijze van de Venetianen, de schoonheid van de levendige straat, ondanks de fascistische, sociale woningbouw. Ik neem nota van de oproep tot betogen van de kleine vissen tegen grote boten.
Plots word ik verblind door een lichtvonk. Misschien slechts een idee om een Venetiaans verhaal op gang te brengen. De lamellen van de houten luiken op de eerste verdieping aan de overkant klappen open. Wie zit er achter de brede dwarsspleten? Slechts een vleugje aanwezigheid is voelbaar. Een hoest is hoorbaar. Beslist, daarboven zit iemand mij te observeren. Waarom ben ik er zo zeker dat het een man is? En waarom is hij oud?
De hoest, de oude keel. Stoppelbaard, kamerjas, het zitten op zijn Venetiaanse uitkijkpost. Ik fotografeer zijn venster, verander de brandpuntsafstand, beweeg, schuif nader, haal hem dichterbij. Op welk moment mijn zwerftochten mij ook hierheen voeren, hij is er, steeds hetzelfde beeld. Het inwoneraantal in de Farmacia op het plein van Carlo Goldoni bij de Rialtobrug is niet gedaald. Toch ga ik af en toe eens kijken. Hoe vergaat het de Chinezen onder de Venetianen?
De lederwarenzaken zijn opgekocht. Hoe fair werden ze op de kop getikt? De stad telt al tweeduizend migranten uit China. De goedkope waar werkt slechts op de zenuwen vanwege de belabberde kwaliteit, de slechte smaak en de uitbuiting die bij productie komt kijken. Lederwaren van Italiaanse makelij worden speciaal als Italiaans aangemerkt. In het uitstalraam naast een peperduur restaurant wordt gewag gemaakt van een geheel andere herkomst van de kleren.
Ze komen uit de vrouwengevangenis van Giudecca. Misdadigsters worden opgeleid tot naaisters, om mode te naaien volgens de ontwerpen van modemakers op vrije voeten. Het initiatief werd tien jaar geleden genomen. Ik stuurde de voorzitter van deze organisatie verschillende e-mails maar tot op heden heb ik geen antwoord ontvangen. Ten slotte vroeg ik in de winkel waarom deze vrouwen in de gevangenis op Giudecca zitten. De bleke verkoopster weet meteen wat ik bedoel.
Ze komt uit Padua, woont in Castello. Een weddenschap bracht haar ertoe de gevangenismode te verkopen. De gouden brokaatmantel in de etalage is het werkstuk van een gevangene, moet het vrouwelijke eergevoel oplappen. De kleermakersopleiding biedt zinvol tijdverdrijf, hersocialisering, ja zelfs toekomst voor levenslang veroordeelden, ze zouden ook modeontwerpster kunnen worden. Het initiatief onderhoudt naast de kleermakerij ook een wasserij en een cateringservice. Van de kruiden en bloemen maken de gevangenen zepen.
Hotels blijken deze acties te ondersteunen en de zepen liggen in de badkamers van de gastenverblijven. Zo wast de ene hand de andere, schuimend komt het tot een win-winsituatie. Er is niet veel volk op straat in Giudecca, zo vroeg in de ochtend na het hevige onweer. De wind giert langs de Fondamenta delle Convertite. Daarachter zitten de naaisters. Voor een fikse prijs zijn er in ieder geval gouden brokaatmantels. Elegantie betekent ingehoudenheid, nadenken over draad, motief, tint, de vervaardiging van het mogelijke, duurzaamheid.
Fortuny-stoffen zijn collectors items, ze worden soms zelfs ingelijst, daarmee vergeleken is de gevangenismode betaalbaar. Gabriella had een gelijksoortig project, zij liet in de mannengevangenis kinderschoenen maken. Hij plande zijn ontsnapping, kocht personeel om. Hij wist zich te bevrijden en zijn memoires op te schonen. De gedachte dat pedofielen kinderschoenen fabriceren — mannenschoenen vanaf maat 48 noemde men vroeger kinderlijkkisten.
De stad leeft bovengronds en zowat driehonderdduizend harten slaan hier nacht na nacht in de bedden. De laatste moord is decennia geleden gepleegd. Het Lido is rijk. Een cruiseschip vaart richting open zee, de bus rijdt parallel daarmee over de kustweg. We buigen af, steken het eiland dwars over en aan de horizon vaart de overal bovenuit stekende commandobrug van de gigant rond het Lido, om op de Adriatische Zee, tegen steeds meer knopen, langzaam uit het zicht te verdwijnen. De weg voert langs het Ospedale al Mare. De ruiten van de omheinde paviljoenen zijn ingeslagen, hekken opengebroken, medische apparatuur, installaties en toestellen door vandalen gesloopt en vernield.
Het ziekenhuis werd pas in gesloten. Kinderen zitten onder de arcaden aan een meterslange tafel, geflankeerd door verpleegsters die de orde handhaven. Alle blikken gericht op dat ene punt, de lens van de fotograaf, die hier tot meester van het moment verheven is. Ook de lege bedden staan in de zonovergoten zaal in het gelid, als soldaten bij de parade. Het zicht op zee brengt een zweem lichtheid in de vertrekken, de zon glinstert fel door de open deuren en ramen. Ik sta voor een gebarricadeerde poort. Onkruid woekert, metalen buizen, glas, uit de hengsels gerukte ramen, oude computers liggen te vergaan op de geasfalteerde weg tussen de paviljoenen.
Het strand ligt maar een kattensprong hiervandaan. Onderweg leidt een bord naar het struikgewas. Ik beland in een voorportaal. In het midden ervan: Carlo Citron zal me later vertellen dat het Ospedale werd gebouwd met geld uit schenkingen en bijgevolg aan de Venetiaanse gemeenschap toebehoort. Hij staat sinds een jaar op de bres voor de redding van het Teatro Marinoni, dat in het Ospedale gevestigd is. Carlo ondersteunt de krakers en organiseert workshops, concerten en een internationale kunsttentoonstelling. In de tuin voor de ingang van het theater ligt een cirkelvormig podium.
Dan verschijnt een mannenhoofd voor het venster, gebogen over de monitor van zijn camera. Het Marinoni-theater was het hart van het ziekenhuis. Op de zoldering prijkt nog het ongedeerde fresco van Cherubini. Tenminste, men veronderstelt dat het van Cherubini is. Het portaal op het verhoogde podium schittert in de zon. Op de planken licht een beklede stoel rood op. Ooit werkten tweeduizend mensen in het Ospedale. Daniele Frison is documentairemaker. Hij legt het initiatief ter redding van het openbaar goed vast. De kern van de groep bestaat uit twintig activisten.
Het theater brandt van schoonheid in het licht van de ondergaande zon, met het gordijn van rode velours blaakt de ruimte van kracht. Daniele gidst me door de vertrekken op de bovenste verdiepingen. Er staan installaties tentoongesteld. Kleine en grote kunstwerken naast belangrijke en onbelangrijke. Drie verroeste rolstoelen verbeelden samen de afwezigheid van hun vroegere eigenaars tegen de kale wand, waarop een reusachtig paar vleugels als grijsblauwe schaduw verschijnt.
We ontmoeten Carlo Citron aan de kiosk voor de hoofdingang van het Ospedale. Hij werkt als kleuteronderwijzer, is politiek actief. Hij steekt een helpende hand toe en herstelt de ergste schade in het theater. Het Excelsior is al in handen van de dubieuze investeerdersgroep Real Venice 2. In werkelijkheid vindt een uitverkoop van Venetiaans vastgoed plaats, zo wordt gevreesd. Met een knipoog demonstreert hij zijn kracht, rolt de spierballen.
Het theater is zogenaamd een beschermd monument, maar dat stelt niet veel voor. Als het verkocht wordt, kan het toch gesloopt worden, ten prooi vallen aan een brand? Dan zou men ongehinderd flats kunnen bouwen. Zelfs als de deal al gesloten zou zijn, dan nog hopen de activisten op een kentering. Plots wordt zijn blik scherp en borend.
Een jongeman komt aangefietst. Als de knaap ons voorbijrijdt, roept hij hem na dat hij weet wie hij is. Nieuwe banden kosten meer dan euro. De corrupte politiek slaat munt uit de waarden die we hier hebben, steelt uit pure hebzucht. Theaters zijn heilig, meent hij.
Hier wordt de opstand niet gerepeteerd, maar opgevoerd. Het Festival Internazionale della Cultura e della Salute is er gekomen en is het resultaat van volharding. De vraag om het terrein te transformeren tot ateliers voor internationale kunstenaars in plaats van het te vernielen en om te vormen tot leegstaande flats, blijft hangende. In de buurt van La Fenice is weer een uiting van Venetiaanse duurzaamheid te vinden.
Maskers, die niets te maken hebben met de massaproductie die San Marco overspoelt. Carlo Setti, een van de drie nog werkelijke meesters in de kunst van het maskers vervaardigen, heeft zelf het expressieve gezicht van een masker en dat is geen wonder, want hij maakt zijn werkstukken op basis van zijn eigen mimiek. Zijn gezicht dient voor het observeren en het toetsen van stemmingen, gevoelens, die hij vervolgens omzet in een statische gelaatsuitdrukking.
De halve en hele lederen maskers worden beschilderd, geverfd of eenvoudigweg onbewerkt gelaten. Ze liggen in de etalage aan de Frezzeria. Hij is volgestouwd met papier, leer, stukken, werktuigen, modellen. Hijzelf, zo beweert hij, gaat nergens heen. Daar woont hij, hij is een pendelaar. Veertig minuten per rit. Ik zet een masker op, blaas de uitsparingen voor de ogen leven in met mijn blik en bekijk mezelf in de spiegel met een mengeling van bevreemding en vertrouwdheid. De stukken zijn vervaardigd van rundsleer.
Carlo schrijft in een e-mail dat het leer met tannine gelooid moet zijn om het goed te kunnen bewerken. Tannine vind je in planten en schors. De natuurlijke looistof gaat de ontbinding van de dierenhuid tegen en maakt die goed kneedbaar. Elk masker is voor de meester een experiment.
Carlo werkt wanneer hij daar zin in heeft en onderwerpt zich niet aan het levenstempo van de kitschindustrie. Als zijn stukken hem niets meer zeggen, laat hij ze voor wat ze zijn. Hij wacht tot de geest er weer in zit, tot de creativiteit aanslaat. Dan zorgt associatie ervoor dat hij zin heeft om door te gaan. A Negro was beside her: Two toes from his dirty left foot bore into her little white ear. She lay there quietly, however, and slept like a betrothed: Until someone sank a blade into her white throat and spread a crimson apron of cold blood around her hips.
Requiem Auf jedem Tische zwei. Nah, nackt, und dennoch ohne Qual. Mannsbeine, Kinderbrust und Haar vom Weib. Ich sah von zweien, die dereinst sich hurten, lag es da, wie aus einem Mutterleib. Requiem There are two on each table: Together, naked, and yet without torment. Their bodies give birth for the very last time. Each one yieldsthree bowls: The remainder into coffins. I saw two, who once fornicated, lying there, as if from the body of their mother. Der Bauch ist gepinselt.
Als schnitte man Brot. Ist das Eiter, was da spritzt? Ist der Darm etwas angeritzt? Narkose, ich kann nicht operieren, der Mann geht mit seinem Bauch spazieren. Das Ding stand kurz vor der Perforation. Guten Morgen, die Herrn. Appendicitis Everything is white and ready for incision. On the stomach lines have been drawn. Under the white sheets there is something that whimpers. As if one is cutting bread. Red is spurting from somewhere. Is this a bunch of roses on the operating table?
Is that pus that is now spurting? Have the bowels been slit? The man is going walk about with his stomach. Through the emptiness there rattles a pair of sissors thrown to the flour. And the nurses with the feeling of angels hold out sterile swabs. Take the mask off! Everything is a mess.
You have been lucky again, my son. The thing was about to perforate. Close up the stomach. Close up the skin. The operating theatre empties. Raging, death rattles and grinds its teeth, and slinks into the cancer ward. Mann und Frau gehn durch die Krebsbaracke Der Mann: Bett stinkt bei Bett. Das Fleisch ist weich und schmerzt nicht. Kein Mensch hat so viel Blut. Du siehst die Fliegen. Fleisch ebnet sich zu Land. Glut gibt sich fort. Saft schickt sich an zu rinnen. Here, this row of decaying wombs, and this row is of decomposed breasts. Bed after bed stinks.
The nurses change hourly.
Buchtipps | stefan mesch
Look at this lump of fat and stinking fluid. That was for some man once something wonderful and also meant passion and his home. Can you feel the rosary of soft nodules? Just have a feel. The flesh is soft and feels no pain. This one here bleeds as if from thirty bodies. No one has so much blood. And here, a baby has just been cut from a cancerous womb. We leave them to sleep. Their backs are infected. You can see the flies. Sometimes the sisters wash them. Like one washes benches.
Flesh is getting ready for the ground. The glow of life recedes. Sap prepares for its final flow. The earth is calling. Der Frauen Liebe und Leben. Das Cello trinkt rasch mal. Die Trommel liest den Kriminalroman zu Ende. Junger Kropf ist Sattelnase gut. Bartflechte kauft Nelken, Doppelkinn zu erweichen. Spritzt nicht dies Blut von Chopin in den Saal, damit das pack drauf rumlatscht! Ein Duft kommt mit. Eine Fettleibigkeit trippelt hinterher. The loves and lives of women.
The flute belches throughout three beats: The drum reads his crime thriller to the end. Green teeth, pimples on his face, waves to infected eye. Greasy hair talks to open mouth with swollen tonsils: Faith Hope Charity around his neck. Young goitre has the hots for saddle nose: Two eyes flash into life: Open to the full. A fragrance comes with her. More a sweet protuberance of air, against my brain.
A paunched obesity slouches behind her. Es wird nirgends so viel geschrien. Es wird nirgends Schmerzen und Leid so ganz und garnicht wie hier beachtet, weil hier eben immer was schreit. Sie sind nicht da, um auszuruhn. Es kommt nicht selbst. Urin und Stuhlgang salben es ein. Nur aus zwei Augen bricht ein Chor von Jubilaten zum Himmel empor. Maternity Ward The poorest women of Berlin — thirteen children in one and a half rooms, whores, criminals, the outcast — writhe here in their bodies and whimper.
Nowhere else is there so much wailing. Nowhere else is so much pain and sorrow so completely ignored by all, because here something is always screaming. You are not here to have fun. Even if shit also comes out when you push! You are not here to have a rest. You must do your bit! Urine and excrement anoint it. From eleven beds of tears and blood a whimpering salutes its arrival. From two eyes only arises a chorus of cries of Jubilate to the Heavens above.
Through this meagre piece of flesh everything will go: And should it some day die spluttering and in torment, twelve others will still be lying in this ward. The poems that he wrote between and experiment with a variety of styles. Das ich jetzt dich frage: Ja, ich will an Dir vergehn. Ja, du warst es gar nicht, An dessen Fleisch ich fasste. Dann will ich vor die tanzen. So hebe ich die Schenkel aus dem Sand Und so die Brust. Was hat das denn mit dir und mir zu tun? Was liegst du nun im Sand, du weisses Fleisch, Was rinnst du nicht und sickerst in das Meer?
Halt deine Falten still! Man Beach by the sea Now, however, this has all been put in place. Closed like a stone and inescapable. I am pushed down, and I myself beat myself raw, When I just think of you.
stefan mesch
For you are a wild thing, Watered by animals, and as in the skin of an animal, And yet relaxed in all your limbs, Full of the play of dreams and more liberated Than I as man can be. There is only one thing that would requite this all, That would bring peace. That I now should ask you: Do you love me? Yes, I want to expire on you.
Take hold of my hair. You should have the brown hand of a gardener, which in autumn feels the warm fruit. When I was grasping your limbs in play, Or as we were rowing, you were even more distant And far more enraptured. Yes, you were not that person At all, whose flesh I grasped. It is different now. Then, I will dance before you. Every limb Shall be a hall of tepid red, Which is awaiting you.
So I lift my legs out of the sand And my breast likewise. My dress, away from my hips. So sang my dream — Woman dancing: There is a rattling From the sea and around my hips. In the clouds The curls in my hair turn to dust — Man: Now the storm bends the bushes apart and all the nests that are there for sleep and breeding — Woman: Oh, sun, You mother of roses — come, you. Let us go Down again onto this warm sand made fertile by the sea. What is this hairy breast, hairy thigh On skin covered with sweat and fat, a blood flowing womb?
What has this to do with you and me? Why do you now lie in the sand, you white flesh, Why do you not run and trickle into the sea? Why do there not come birds above you As they do above other flesh? Keep your folding still! I now greet you, chewed away stones, And you, my blood, thrown down by the corpses of all the seas, you riveted land without fruit, that staggering, Stands on the edge of the earth. Ihr Freund arbeitet in der Hosentasche. Vielleicht handelt es sich um einen ausgetretenen Bruch. Er ist der Pionier der guten Sache. Er weidet ihre Lippen ab.
Lower down her arm, her thumbs, Balls of fat, are busy moving back and forth. She has brown skin, is motherly-looking and wants to kiss him. I like it, because this woman is completely unknown to me. Her boyfriend is fiddling in his trouser pockets. Perhaps they have just started to break up.
The manager make sure that very one pays their way. He is a pioneer of the good cause. His oversized toes make an attempt along with his ankles to escape from his boots. People are guzzling at the next table. I have never actually found one who has understood What makes makes wind mills turn. I record that as a statistic. He nibbles at her lips. Their bodies are playing together Unheard melodies. D-Zug Braun wie Kognak. Vorletzter Tag des neunten Monats schon!
Und dann wieder dies Bei-sich-selbst-sein! Eine Frau ist etwas mit Geruch. The Express train Berlin — Trelleborg and the Baltic sea resorts. Flesh that went naked, and tanned to the lips by the sea. And yearning for the scythe: And already almost the last day of the ninth month! Stubble and the last shocks of hay thirst in us. Unfoldings, the blood, the weariness.
The presence of dahlias clouds the mind. Sun-browned manhood hurries onto sun-browned womanhood.
A woman is something for a night. And if it was good, perhaps for a second! But then, oh, again this being by oneself! A woman is something with a smell. She contains the South, the shepherd and the sea. On each slope a pleasure lies. Lightly-tanned woman swoons onto darkly-tanned male. In my head, I am so weary. Oh, this feverish sweet final smell from the gardens.
Literature. TV. Journalism.
Kasino Menge war schon auf Kriegsschule ein Idiot. Na Prost, Onkel Doktor! Aber wenn ich mich mal auf Abbruch verheirate: Arm kann er sein und dumm kann er sein; Aber jung und frisch gebadet. Auf dieser Basis fanden wir uns. Although there are different opinions on this. You, the Junker, you can gee up with me when I ride. The still before the storm: Arnim, my dear fellow. You are quite incorrigible! It must be pretty interesting. The seats are supposed to be really small.
Rather less morality And a bit more of a fine leg. What sort of figures have you built on this common ground? Everyone saw the joke. Herbst Todstumme Felder an mein Dorf gelehnt. Nirgend mehr Purpur oder junge Glut. Nur in der Georginen Sehnsuchtsaugen brennt noch des Sommers wundervolles Blut.
Bald wird auch dies die Erde in sich saugen. The scattered chicory and scabiosa offer a little consolation. While the rangy twigs of a rose bush spread themselves, devoid of bloom, along a fence. No more purple or fresh glowing. Only in the yearning eyes of the Georgia does the summer still burn full of wonder. But soon also this will be sucked up by the earth into itself. Kinder, lasst Euch das nicht gefallen! Mit uns wird Schindluder getrieben. Soll ich damit atmen? Soll da vielleicht der kleine Kreislauf durchgehn? Alles was recht ist! Das geht zu weit!
Wie bin ich hergekommen? Wie aus dem Ei gepellt! Und das rechte Herzohr brauchte auch nicht grade aus meinem After rauszusehn! Des Landes Lippe nagt: Wo sass deine Kotfistel, fragt man sich? Ich bin aufgestiegen wie ein junger Adler. Children, you do not have to put up with this! They are treating us like rubbish. Who, for example, has thrown my brain into my breast cavity? Am I supposed to breath through this? Is my faint blood circulation supposed to flow through it? By all that is right and fair! This is going too far!
How did I get here? As if peeled from an egg!! And my heart valve on the right side does not need to be poking out of my arse! That looks like I have got hemeroids. Soil and worms will soon be going through me. The lips of the land gnaw: And in the dark towers of the limbs Eternal earth cries out with joy. Freed from my tear-drenched Cage. Freed from hunger and the sword. And as the seagulls flee in winter Over the sweet water: Where does my breast come to an end?
Where does my stomach start? Where can we find your excrement fistula, someone asks? A completely different constitution. The navel has been thrown overboard. Back to nature seems the best way to go. Men, hairy and randy. Women, cowardly and deceitful, Driven out of your shit-lives, Whined around by human beasts. I have ascended like a youg eagle. Ich will ein ausgeschlenkertes Meer sein, du Affe! Your voice, the expression in your eyes, your ear lobes Mean nothing to me. I want to push you in your shoulders. I want to spead myself over you. I want to be a sea at high tide, you idiot!
They are soft, white, large, As if from the flesh of the womb. But you are wearing a good English suit. You can come with me. But, of course, bring a solid gold coin. Europe, this piece of snot Europe, this piece of snot Out of the nose of a confirmation pupil. Wir gerieten in ein Mohnfeld Wir gerieten in ein Mohnfeld. Everywhere bricks screamed around. Encase us in the tower of flames With everything that kneels before the gods. Ten naked redskin heathens danced around the edifice and bleated An ape-song to death: You are simply spraying around the dirt from a puddle And are squashing underfoot a mound of worms when You crush us, We are and do not want to be anything more than filth.
They have lied to us and deceived us With talk of God, purpose and meaning And gave you as a payment our sins. For us you are the enticing rainbow Stretched over the peaks of joy. Ich liebe eine Hure, sie heisst To. Ihr Gang sticht durch mein Blut. Sie ist ein Abgrund wilder, dunkler Blumen.
Kein Engel ist so rein. Ich liebe eine Hure. I love a whore called To. Yes, as if made from a vessel All through summer. Her step cuts through my blood. She is an abyss of wild, dark flowers. No angel is so pure. I love a whore. Don Juan gesellte sich zu uns Don Juan gesellte sich zu uns: Samen, Schwangerschaft und Durcheinandertreiben. Feuchtigkeiten ein lauter Rausch. O ja, ein Kind! Moistness, a pure intoxication. Oh yes, a child! But how to get one and not — feel ashamed. I dreamt once that a young birch-tree Had given me a son.
A violet song from the heavens Sung to the buds of young roses. Oh, through the nights there sobs unto the stars My male blood. Vor einem Kornfeld Vor einem Kornfeld sagte einer: Da lobe ich mir den tiefen Alt des Mohns. Da denkt man an Blutfaden und Menstruation. The loyalty and fairy-tale loveliness of the cornflower Is a nice sign for the beauty of womankind.
I prefer the deep alto of the poppy. It reminds me of patches of blood and menstruation. Of hardship, the death-rattle, hunger and extinction — In short: Ewig ruft das Meer. A clot of slime in a warm moor. Life and death, sex and procreation Would slide from our dumb seed.
A piece of algae or a dune of sand: Formed by the wind and heavy at its base. Even the head of a dragonfly or the wing of a gull Would be too much, and would suffer too deeply. II Despicable are the lovers, the mockers, Despair of all longing, and those who hope. We are such sickly corrupted gods. The dark dreams of the woods. The stars, huge as blossoming snowballs and heavy. The panthers spring soundlessly through the trees. Eternally calls the sea —.
Get in there, into that stale Thermopylae! Ich bin eine Wasserstunde. Wir wollen helle Haut sein. Meine Vorderflossen sind schon lang und haarig. In der ersten Nacht ist alles entschieden. Du machst mir Liebe: Ich will von dir. Deine Stirn ist fliehend: I am a water-hour. In the evening my eyelids drowse off towards forest and sky. My love knows few words. It is so beautiful by your blood. Come into my burrow. Let us be bright flesh. Until the shadows of the cedars rear over the little lizard: Roses bloom in my hair. My front paws are long and hairy. Longing for the boughs of trees.
From strong thumbs you can hang down the whole day long. All is decided on the first night. I grip with my teeth the thing that I desire. Hyenas, tigers, vultures are my emblems. You are now crossing the water. So like a sail yourself. And yet bitter red, the blood inside is dead, The mouth is a crevice full of screams. You, let us not land on a shore! You make love to me like a leech: I want something from you. You have cornstalks on your hat. Your back is brown from your Maccabee blood. You hold it like a sea, so that nothing spilt in play Should moisten the earth.
Now, look through your eyelids and steel yourself: Vom Rand der Erde komm ich her. Weil meine Mutter weint? Weil meinem Vater das Haar vergreist? Mir aber rauscht die Stirn wie Wolken Flug. The Robbers-Schiller I bring plague. From the edge of the world I come here. At times, there is something that runs together in my mouth: If I were to spit it out, the stars would hiss, And the entire cowardly boozy lot and the blood of Abel would go under. Because my mother cries? You now impotent gorges! Pretty soon a few handfuls of earth Will be fertilising you. In me, however, the brain rages like a flight of clouds.
And that touch of infection that trickled into my blood from the slime of a whore? A crumb of death is forever stinking in the corner — Sod it! Das Affenlied Ihr Spiel Gottes! Von meinem kaum getrennt! Durchrausche mich noch einen Tag! Ape song You jest from God! Heavens are the shadows Of the great forests around your fur. Sleeping, feeding, breeding quietly ripens on the Summer land of your blood.
From mine barely different! One and the same. Rage through me again for just one day! There was the sea and there was the earth — See these hours once lived out, Oh, the return of all these longings Assemble around you! Ich bin so hingesunken An dich. Und bin so trunken Von dir. Die Welt ist tot. Alles klingt In mein Herz. Madonna Do not give me back yet! I have totally expired on you. And am completely intoxicated In you. The world is dead. The heavens sing stretched out against the stream of stars, bright and full.
Everything is resounding in my heart. Deeply fulfilled and so beautiful sings the hunting pack of my blood. Das Fett wird ranzig and hat ausgepaart. O was in Lauben unseres Flesichs geschah! Verwirrt im Haar, in Meer. Over graves This one slaves away and bakes, bent throughout the night With rotten meat, following an old baking method.
Finally the pig broke his legs. His fat became rancid and fell away. Aegean are our tides. Oh, look what has happened in the foliage of our flesh! Tangled in our hair, in the sea, our breasts bleed in dancing, in the summer, by the strand and Ithaka. Mai ist um die Harfe. Doch deine Hand ist eine Erde: O Sommer dieses Nackens!
O Diese jasmindurchseuchte Ellenbeuge! O, ich bin gut zu dir. Ich streichle Dir deine Schultern. In Rosenschwangerhaft Die Ebenen. Felder Sterben den Asphodelentod. Du Kranke, tief im Flor Der dunklen Brauen! Die Geigen schimmern einen Regenbogen. May surrounds the harp. The palm trees redden.
In the desert wind. Rahel, a slim goldwatch at her wrist: Protecting her sex and threatening the mind: She is the enemy! Your hand however is as if from earth: Sweetly-brown, almost eternal, wafted by womb. Friendly Earring turns up. The bright Easter lillies are so lovely: Their wide mouths yellow, with meadows at their feet.
Oh summer ripened back! Oh These elbows drenched with jasmine! Oh I am good to you. I stroke Your shoulders. Pregnant with roses, The plains. Fields Expire into their asphodel death. Lips, bold and deeply filled like chalices, As if blood from its sweet place was hesitating, Roaring through a mouth of early autumn.
Oh the sorry brain. You sick thing, deep in the bloom Of your dark brows! The violins are shimmering a rainbow. Der kleine graue Stock in ihrer Hand Friert mit. Will tiefer in die Hand. Du rauschst so an mein Blut. Du Ufer mit Libellen! Kein Boot, kein Segel geht. Wer nimmt mich winters auf?! Spa concert Beyond cripples and bathing proletarians, Sunshades, lapdogs and Boa scarves, Beyond the autumn sea and the ditty by Grieg: Whether Iris will come?
The small walking stick in her hand Is also freezing. Wants to go deeper into her hand. The bell flowers, enclosed in your scarve, The white cross of your parted hair and teeth Contrasts, when you laugh, so sweetly with your brown skin! You steep, white land! You are the intemperance of my blood. The relaxed expanse of your shoulder blades! The delicacy of the skirt around your knee! You river bank with dragonfly! You, from the sides of a bowl ascending In bursts of violets. Surrounded by breasts loudly bloomed! Oh autumn and a return home across this sea! The grey shores lie impotent. No boats, no sails flutter.
Who will take me now in winter time?! From so many distances blown together. From so many stars newly-born. Just before this river bank: Untergrundbahn Die weichen Schauer. Der Strumpf am Spann ist da. Doch, wo er endet, ist weit von mir. Ich schluchze auf der Schwelle: Nun lebt es unter ihren Kleidern: Ein armer Hirnhund, schwer mit Gott behangen. Ich bin der Stirn so satt.
In the Subway The soft shudder. As if from warm fur, it comes straight from the forest. Through full spring the new female comes. She wears her stockings, stretched. But there, where they come to an end, is beyond my reach. I sob at their edge. Sultry fecundity, alien moistures. Oh, how her mouth devours the tepid air! Life is now beneath her dress: I am a wretched dog-brain, heavy hung with God, sick of the mind.
Oh, that a frame of clustered blooms should gently take its place, and swell and stream and shudder. I long to wander. Songs from the gardens. Shadows and the Flood. Buchtet sich ein und aus. Wirft sich aus ganz ebenen Stellen auf: And anyway love hit me, the snouts of two whores bulge forward. Ida moulds her curves to the music.
Gyrates in and out. Throws herself up from totally level places: I want to lose myself. Give birth to me. Der junge Hebbel Ihr schnitzt und bildet: Ich schlage mit der Stirn am Marmorblock die Form heraus. Ich bin mir noch sehr fern. Aber ich will Ich werden! Wir wohen in einer engen Bucht, ausgebaut an des Dorfes Ende. Meine Jugend ist mir wie ein Schorf: Davon bin ich so entstellt. Unerbittlich ist der Kampf und die Welt starrt von Schwertspitzen.
Jede hungert nach meinem Herzen. Young Hebbel You chip away and fashion: I beat form out of the marble block with my brow. My hands work for my daily bread. I remain to myself still distant, but I will become me! There lies someone deep in my blood who cries for heavens of gods and earths of men, which he has made for himself.
My mother is so poor: We live in a narrow sty, built at the bottom of the village. My youth is like a scab to me, with a wound beneath. Blood drips everyday from it. That is why I am so disfigured. Sleep I do not need, and food only enough to stay alive. The struggle is relentless, and the world bristles with points of swords, each of which hungers for my heart.
Everyone of them I must melt into my blood: Als wir blutfeucht zur Welt kamen, Waren wir mehr als jetzt. Jetzt haben Sorgen und Gebete beschnitten uns und klein gemacht. Aber ich will mein eigenes Blut. Feiger Herr, feiger Herr! Ich aber will tanzen durch dich schleierlos dein Blut.
A Troop of strident sons did cry A troop of striding sons did cry: Made adroit with weapons, to free ourselves, we have become haters, beyond redemption. When we came into this world blood-stained, we were more than we are now. Now sorrow and praying have cut us down and made us small. We live small lives. We want small things. And our feelings, like tame animals, are eating out of the hand of our will. But there are times when desires well up, strong from deep within our blood, their wings like the eagle, as if they wished to broach a flight away from the shadows of the earth.
But the mother of cares and prayers, the earth, allied to you, will not let them go from her old and wrinkled body. But I will have my own blood. I tolerate no other gods beside me.